WEEK 4

Nieuwe indeling dus.
Vanaf nu in weken.

4 oktober

 Na Atherton Tableland uit te zijn gedreven nu op een camping in Innisfail beland. Dat ligt weer redelijk aan de kust. De campings zijn over het algemeen van goede kwaliteit. Op alle campings zijn kookplaatsen voor algemeen gebruik. Bbq's op gas die iedereen vrij kan gebruiken. Zelfs op parkeerplaatsen en rustplekken staan die dingen. Geweldig.

 Zo zien de plekjes er meestal uit. Deze is relatief klein. Maar vaak dus een betonnen platform om te zitten en een plek voor de caravan. Vaak is er dan aan de andere kant nog een plek voor de auto. Elke plek heeft zowel waater als electra.

 Ook is bijna altijd een zwembad bij en en enkle keer zelfs een jacuzzi en sauna.

 Volgens de Lonely Planet was Innisfail rijk aan Art Deco. Dat klopt dus. Jammer dat de dame van een VVV in Atherton niet wist wat dat betekent.

 De stad is een aantal jaren gelden getroffen door een orkaan en was er veel beschadigd.
Daar is niet veel meer van te merken.

 Soms lijken het net suikerwerken.

 We waren al verschillende winkels tegengekomen met naaigerei en dergelijke. Toen we deze etalage zagen dachten we direct: Hè alweer zo'n winkel. Met allemaal fournituren.

Tot we dichterbij kwamen en zagen dat het allemaal snoepdoosjes waren.

 Dit is trouwens onze slaapkamer. In de kelder liggen de stoelen electra ed. Verder een open verbinding naar de keuken.

 Onderweg van Innisfail naar Townsville een lunchpauze ingelast langs de kust. Je zoekt dan een boom op voor de schaduw.

Met mijn "Gorilla"statief kan je overal foto's met de zelfontspanner maken. Dat ding kan je anmenlijk overal omheen klemmen. Zoals gorilla's dat plegen te doen. Erg handig zo'n ding. Kijk maar eens op internet onder : gorilla statief of zoiets. Nee, ik heb geen aandelen daarin.

 Hier zitten we aan de watermeloen. Lekker hoor Imke en Arianne!

 En dan weer lange stukken eentonig en anders weer afwisselend landschap.

 Voor de gein moeten jullie eens op Google streetview zo'n stuk "meerijden". Denk je dat er niet veel te zien is in Australie!

 Dan gaat de weg weer dwars door een dorpje. Aan weerszijden wat huizen , met een beetje geluk nog wat extra straten.

 Deze bank kwamen we opvallend vaak tegen. Jan Frank, iets voor jou?

 En dus weer verder.

 De australiers zijn er dol op om je te wijzen op de grote afstanden. Dit soort vergelijkingen zie je vaak.
Kan je dus nagaan dat we maar twee gebiedjes in NT (northern Territory) hebben gedaan en nu alweer een paar weken in Queensland (QLD) bezig zijn. Een Japans meisje dat hier ergens werkte verontschuldigde zich dat Japan maar zo klein is. Ook dat moet je hier horen, dat het groot barrière rif net zo groot is als heel Japan!

 Townsville is een mooie stad. Erg modern en ruim opgezet. We misten echter wat. Na een tijd kwamen we erachter wat. De mensen!! De stad leek wel uitgestorven overdag.

 Mooie ruime plantsoenen en waterpartijen.

De straatnamen op aparte tableaus in het midden van de straat.

 Hier gaan we morgen heen. Magnetic Island. Zo genoemd door captain Cook op zijn ontdekkingsreizen omdat zijn magnetisch kompas hier helemaal van slag raakte.

 Townsville heeft ook een hele mooi boulevard. The Strand geheten. Met een mooi strand erachter.

Hier is zo'n bbq-plaats waar ik het over had. Mooi overdekt en tafels en al. Allemaal gratis en iedereen houdt het in ere en dus schoon. Net zo als de openbare toiletten. Het stikt van die dingen. En ook allemaal schoon en voorzien van wc papier. Graffiti moet nog worden uitgevonden.
De garmin liet ons vanavond wederom in de steek. Op zoek naar een camping kwamen we midden in een natuurpark bij boom nummer 45 uit. Toch maar iets anders gezocht ( en gevonden).

5 oktober

 Op weg naar Magnetic Island. Om te zwemmen en te wandelen.

 Met de ( gewone) bus een rondje over het eiland. En dan verder wandelen.

 En verdomd, daar zaten ze dan, de koalabeertjes. Die beesten slapen tot zo'n 20 uur per dag. Ik weet nu hoe ik in mijn volgende leven terug kom. Hoewel als poes lijkt me ook wel wat.

 Erg aktief zijn ze dus niet. Ze kijken hooguit eens op, van praat niet zo hard. Ik kan niet slapen!

 Over de vergezichten waren we het al eens. Het eiland was in WOII een vooruitgeschoven post in de verdediging tegen de jappen. Hier liggen nog allerlei ruïnes als bewijs daarvan.

 Een uitkijktoren, waar we naartoe moesten ( ok, wilden) klimmen.

 Hier gaat het meer om het mooie baaitje verderop.

 En oen maar eens een lekker gezwommen. Het seizoen van de kwallen begint, dus overal waarschuwingen ertegen.

 Veel zeiljachten ten anker.

 Maar in het algemeen toch rustig op de stranden, terwijl de ferry af en aan vaart met volle boten.

 Een paar "parkieten" kwetterden er lustig op los boven ons hoofd

 Terwijl deze meeuw ond de boterham uit de handen stond te kijken. Ook kwaad stond te blazen toen hij niks kreeg. Ze noemen deze soort niet voor niets de ratten van de zee.

 Weer ander baaitje. Hier ook weer zwemmen.

 En tenslotte met een blij gemoed terug naar de vaste wal.

 Nog een blik op het eiland vanaf het hoogste punt van Townsville. Terwijl je hier in Australie heel veel erg dikke mensen zet was het onvoorstelbaar op de weg naar boven.
Hele horden mensen, van jong tot oud en van dik tot dun die naar boven renden. Een afstand waar wij met de auto, al gauw zo'n tien minuten over deden in de eerste versnelling!!

Het uitzicht was mooi.

6 oktober

 Vannacht hadden we een luxe camping. Er waren zelfs ligbaden. Of je daar in wilt liggen is een andere vraag natuurlijk.

 Deze kaart nog even van het reeds gedane gebied. Vanaf Cairns naar het noorden en terug.
Hoeven jullie niet steeds de atlas erbij te halen. (alsof jullie dat doen...)

 Alsmaar suikerriet. Begon al in Mossman, weten jullie nog.

 Een fruit en groentestalletje langs de weg.

 En weer wijdse vlaktes.

Het plaaatsje Bowen staat bekend als het centrum van de mangoteelt. Er staan hier inderdaad kilometerslange plantages met laagstammige mango's. Vanuit deze hoek gefotografeerd lijkt het net een paasei, maar van de andere kant lijkt het toch echt een nog niet al te rijpe mango.
De Lonely Planet zegt er ook over: Yes, it is a mango.
Helaas is het net nog net geen mago tijd. Begint over een à twee weken.

 Vanaf de camping in Bowen een stukje gewandeld naar een ander baaitje. Hier alleen rotsen.
Hier zijn geen houtjes- of plasticbaaien, zoals op Curaçao. Voor de niet ingewijden: Op Curacao wed vroeger alle huisvuil in zee gestort aan de noordzijde van het eiland waar toch geen mens zwom. Behalve mijn zwager zaliger dan. De stroom stond altijd naar het westen. Door de wind en de stroom spoelde veel van het drijvende materiaal dan weer een stuk westelijker aan. Maar omdat het plastic lichter was spoelde dat eerder aan (plastic baai) en het hout een baai later (houtjesbaai). Sinds het huisvuil niet meer in zee wordt gedumpt is dat dus (vrijwel) over. Het had wel wat.

 Dit strandje (horseshoe bay) "hoort"bij de camping. We hebben nog geprobeerd te snorkelen, maar het water is weer te troebel om het echt mooi te maken. Toch nog een pijlstaartrog(je) gezien.

7 oktober

Weer een kaartje. De rit naar Airlie Beach.

 's Morgens vroeg werden we opgewacht door een pauw die een vrouwtje het hof maakte. En het vrouwtje maar doen alsof ze niks in de gaten had. Bij de dieren is het dus al niet anders :(
Toch is zo'n pauw niet stom. Gisteren liep ze ook al rond en stond er ergens een grote spiegel in de tuin. Kennelijk nogal ijdel en van mening dat hij de mooiste was liep hij maar tegen die spiegel aan te pikken en allerlei capriolen uit te halen. Maar na een tijdje had hij "door" dat het andere mannetje aan de andere kant moest zitten en liep hij om, om tot de ontdekking te komen dat de concurrent ervandoor was. Dus hij weer terug naar de voorkant. Begon de ceremonie van voren af aan. Vermakelijk.

 bowen staat ook bekend om zijn vele "murals" muurschilderingen. Sommigen dateren al van 1990. Ze beelden hoofdzakelijk het verleden uit. 

 De ss Canberra komt aanvaren alsof het echt is.

 oude vliegtuigen,

 grote "foto's". Zeer natuurgetrouw met die schaduwen erbij geschilderd.

 Huizen op palen zie je erg veel in deze streek. Je ziet ook maar al te vaak dat het gebied onder water kan komen te staan. Dit huis is ook nog mooi vanwege zijn "kantwerk".

 Een vrachtwagen die net zijn landing suikerriet lost in een suikerriet trein.

 Hier zijn we dan in Airlie beach. Hiervandaan gaan de ferry's en rondvaarten naar de whitsunday eilanden. Een eilandengroep die zeer populair is vanwege zijn mooie stranden. Vanwege de grote kans op kwallen in de periode vanaf oktober tot ergens in januari, meen ik, worden veel stranden beschermd met netten, of men heeft zoals hier, prachtig aangelegde openbare zwembaden vlak tegen zee aan. Met zonneweiden en al.

En ook weer de onvermijdelijke bbq's.

Nu eens een keer op tijd naar een camping en rustig onderuitgezakt.

Wel eerst nog een dagtoertje geboekt voor morgen.

8 oktober

Yessss......Ik ben bij.
Vandaag stond dus een tocht naar een rif gepland. We hebben het er toch maar weer op gewaagd. We hadden vele keuzes. Grofweg, was de ene optie een jacht of grote zeilboot. Daarmee naar HET : "mooiste" strand, Whitsunday beach varen, wat zwemmen en daarna naar een locatie waar gesnorkeld kon worden. Deze locaties lagen echter bij de eilanden. Onze ervaringen waren echter dat het vlak bij de kust al gauw te troebel wordt als het maar even waait. De andere optie was met een grote catamaran naar een rif te varen. Daar werd dan aangelegd aan een ponton. Vanaf dat ponton kon je snorkelen, maar was er ook de mogelijkheid van een glasbottomboot en weer een semisub. Bovendien had het ponton een permanente onderwater"kamer". Nog afgezien van een grote glijbaan.
We hebben uiteindelijk voor de laatste optie gekozen. Vooral door onze slechte ervaringen met snorkelen onder de kust.

 De folder. Die mooie dame heb ik niet gezien.

 Een impressie van het ponton. Lijkt wel spacelab! Naast de dingen die ik al noemde kon je ook extra dingen doen. Maar wij vonden dit al duur genoeg.

 Vanuit Airlie Beach twee eilanden aangedaan om nog meer mensen op te pikken die op resorts op eilanden zaten. De totale tocht naar het rif duurde zo'n drie uur. Het schip kon zeker een tweehonderd passagiers herbergen, maar we maren m
"maar" met een vijftig. Dus er was genoeg te eten. Sorry er was genoeg ruimte.

 hier een luchtfoto van het rif met de locatie waar het ponton ten anker lag.

 Nog even voor vertrek de mango's die boven onze camper groeien op de kiek. Jammer. Net niet rijp genoeg.

 De haven uitvarend kom je dan langs privéjachten waarvan je de waarde niet wilt weten. Misschien niet zo goed te zien maar het rechtse vaartuig heeft ook nog een heli aan dek staan!

 En dan ko je langs prachtige eilandjes met resorts....

 of zonder. Die Robinson Crusoë moet toch een gelukkig mens zijn geweest.

 Kaart even 90 graden draaien. En dan staat de snorkellocatie er nog niet eens op! Maar voor de ingewijden is het misschien leuk om weer eens een echte zeekaart te zien. Toen ik even op de brug ging kijken en bekend maakte dat ik had gevaren en loods was geweest stond de kapitein onmiddelijk op uit z de stuurstoel en kreeg ik het wiel in mijn handen gedrukt en ging hij wat anders doen. Was ik mooi de l..! Hij haalde nog wel een kopje thee voor me.

 En zo kom je dan aan bij het ponton. Ziet er niet zo spectaculair uit als op de folder. Ook al die aparte inzetjes van de folder waren nergens te bekennen. Of verwacht ik nou te veel.

We besloten eerst maar te gaan snorkelen. Alles was prima geregeld. Prima duikbrillen, snorkelmondstukken die ontsmet waren. In alle maten wetsuits aanwezig en prima personeel, die echt overal op lette.
Rond het platform was een snorkelroute uitgezet. Je kan je afvragen of dat niet allemaal overdone is, maar men mag al blij wezen dat er zomaar toestemming wordt gegeven door de overheid om dit te doen!
Hierboven Wilma dus aan het zwemmen. MIJN wilma, Cor!!

 de boeienlijn.

 Dit keer was de tocht met de semisub een puinhoop. Wie bouwt nou zo'n ding met de propellers zodanig dat alle luchtbellen langs de ramen komen. Ik ken een IO-er uit Delft die het beslist anders zou maken ( hè Imke!!). De glasbottomboot maakte alles weer goed. Zonnetje begon te schijnen en het rif was in alle pracht te bewonderen.

 Dat rasterwerk is de reflectie van het plafond van de boot.

 Er zijn op internet vast veeel mooiere foto's te vinden, maar deze heb ik toch mooi zelf gemaakt.
Ben ik nog vergeten te vertellen, dat we in Nedeland een goedkoop onderwater toestelletje hadden gekocht. Ik was maar wat blij met dat ding van 3,60 euro. Vooral omdat ze hier 40 dollar (30 euro) kosten.
Maar dan moet je hem wel goed beschermen. Ik weet niet wanneer het gebeurd was maar in Cairns bleek bij het zwemmen dat het ding volliep. Was er een stuk plastic afgebroken. Mister Kliko was er weer blij mee.

 De foto's die door een professional aan boord werden aangeboden hebben we maar niet gekocht. 20 dollar per foto vonden we toch wel overdreven. Maar ze gingen als warme broodjes over de toonbank. Wat moeten die Australiërs wel net verdienen.

 Maar mooi was het wel!

 Lijkt toch net een scene uit Waterworld of hoe mag die film ook alweer heten?

 En dan dus het heerlijke eten aan boord. Goed verzorgd.

 Met als toegift een mooi invallen van het donker over de haven bij terugkeer.

 De passagiers werden uitgeleide gedaan door de "crew".

En dit was dus "ons"schip voor vandaag.
En nu zit ik dit allemaal onder het genot van een lekker glas wijn en onder het sterrenbeeld Schorpioen allemaal in de laptop te proppen.

Ik heb de instellingen veranderd. Volgens mij moeten de volgers nu een melding krijgen als ik een nieuw bericht verzend.

zaterdag, 9 oktober
Vandaag de reis voorgezet naar Cape Hillsborough. Een nationaal park weer wat zuidelijker natuurlijk.
En vlak boven Mackay. Hier zouden de kangoeroes op het strand lopen, en het regenwoud tot aan de zee komen. Er waren verschillende wandelingen uitgezet. We hadden er een uitgekozen waarbij we door de heuvels heen zouden lopen via het strand terug. Let op het ij werd er nog bijgezegd, want bij hoog water was de wandeling terug via het strand niet mogelijk. Het was echter net hoogwater geweest en het water zou dus alleen maar vallen. Bovendien liep het strand heel langzaam af, dus de eerste meters strand zouden snel droogvallen.Het was een mooie wandeling heen. Heel veel vlinders gezien en vlak voordat we aan de wandeling begonnen ook kangoeroes op de parkeerplaats. Je ziet trouwens meer kangoeroes dood langs de weg liggen dan levend.

 Deze bush turkey zie je ook veel. Het is, de naam zegt het al, een wilde kalkoen. Heeft dus niks te maken met president Bush. Hoewel dat ook zo'n lellebel is.

 In de bomen een kookabura Ik heb er een filmpje bijgezocht vanwege het geluid. Deze is ook familie van de kingfisher. Voor de oplettende lezertjes, die werd genoemd in Kakadu.

 Op het punt van "no return" aan het strand wat water gedronken, en geconstateerd dat het water toch niet zó snel viel dat een wandeling langs het strand mogelijk was. Om de tijd te doden onderstaande compositie gemaakt van allerlei stenen dis er langs het strand lagen.

 Zóveel kleuren en allemaal zo dicht bij elkaar.

 Dit was overigens een van de kangoeroes op de parkeerplaats.

We moesten dus de zelfde route terug lopen. Onderweg bleek de batterij van het fototoestel vrijwel leeg.
Terug bij het strand, was het water inmiddels wel voldoende gevallen.

Zo kunnen de bomen er ook uitzien. We hebben ook nog een wandeling door de magroves gedaan.
We zouden hierna doorrijden naar Mackay, maar vlak daarvoor een suikerfabriek bezoeken. We waren deze dag te laat daarvoor, maar konden  de volgende dag op de 9.00 uur toer mee.

zondag 10 oktober

Keruig op tijd waren we daar. We kregen eerst een uitgebreide DVD presentatie en moesten allerlei veiligheidsmiddelen aan. We waren maar net aan de rondleiding begonnen, toen er een conveyorbelt kapot ging en het hele proces stopte.

 Hier de wagons met gerooide suikerriet. Er is trouwens een geheel eigen spoorwegnet alleen voor het suikertransport. Het is wel smalspoor, maar in deze tijd draait het op volle toeren. Hier rijdt het spul de fabriek in,

 En hier wordt het als ruwe suiker in vrachtwagen gestort. 12 uur later!

 Zo safe zagen we er dus uit. Uiteindelijk duurde het wachten op het weer op gang komen ons te lang en zijn we weggegaan.  Wel krgen we nog een hoop informatie over ons heen en ons geld terug.

 Ook Mckay is weer een stadje met veel Art Deco.

 En een leuk straatje. Groot zijn deze plaatsjes nooit en zeker het centrum betsaat hooguit uit twe of drie straten.

Het landschap was inmiddels langzaam maar zeker veranderd. Vrijwel geen suikerrietplantages meer.
 Wel nog veel mangoplantages. En we zagen macadamiabomen. Die noten waar ze in zitten zijn echt hard. En ze zijn hier net zo duur als in Nederland.

Trouwens, we vinden het leuk om zo nu en dan een reactie te krijgen via de mail of via deze blog. Er op reageren zal ik niet snel, maar toch!

Zie verder : week 5.