WEEK 9

MAANDAG 8 NOVEMBER

Omdat er bijna een week zit tussen de zaterdag en zondag in Sydney, is het mogelijk dat je de zondag mist als je week negen eerst opent.

We waren van plan om langs de kust verder te gaan. Maar besloten 's morgens om toch maar over Canberra te gaan. Per slot van zake is het de hoofdstad. We wilden wel eens zien waarom geen enkel reisbureau daarheen gaat.

 Onderweg grote velden met paarse bloemen. Hei??

 En dreigend onweer.

Dat steeds dichterbij kwam. En tenslotte ons ook volledig onder water zette. Maar het duurde niet lang. We vonden vlak voor Canberra een camping.

DINSDAG 9 NOVEMBER

Toen dus Canberra in. Deze stad is kunstmatig ontstaan. Omdat men een hoofdstad wilde hebben en geen keuze kon (wilde) maken tussen Melbourne en Sydney, besloot men deze stad te bouwen. Alles ligt ruim uit elkaar zodat het voor en voetganger niet te doen is om de stad te bekijken. Het stadscentrum ligt ver van de gouvernementsgebouwen. Ende ambassades hebben een eigen wijk/

 Wel grappige fontein. In een winkelcentrum dat nauwelijks centrum kan worden genoemd.
Heel bizar was wel dat we een meisje dat met haar ouders in Darwin op vakantie was, voor de vierde maal tegen kwamen. Een paar keer in Darwin, maar dat is logisch want je rijdt de zelfde route ongeveer. Toen weer een week later in Alice Springs. Weken later in Sydney loop je elkaar tegen het lijf, en nu weer in Canberra.

 Hier vanaf een uitkijkpunt een zicht op de grote "allee" en in de verte het parlementsgebouw. De stad is min of meer in cirkels gebouwd. De ontwerper moet ooit in Amsterdam zijn geweest.

 Deze vogel zat ook uit te kijken.

 Verder een bezoek gebracht aan het "war memorial".  Dat was wel indrukwekkend. Alle oorlogen waar de Australiërs aan hebben meegedaan, en ook de vredes missies worden daar op de een of andere manier tentoongesteld.

 Prachtige diorama's.

 Heel veel van de eerste en tweede wereldoorlog. Veel (groot) materieel. Diverse films en ga zo maar door. Het was dat we verder wilden. Maar hier kan je een hele dag doorbrengen.

 Hier een fotootje van de Nederlandse ambassade. Niet indrukwekkend, maar dat hoeft ook niet.

 Toen weer verder de binnenlanden in. het doel was mount Kosciusko ( zeg maar Koos en Joske). De hoogste berg van Australië.

N.B. Canberra wordt dus terecht overgeslagen door de reisbureaus.

 Nu nog vlaktes.

 In Cooma informatie verzameld.

Rotsen hier en daar uitgestrooid.

WOENSDAG 10 NOVEMBER

De be\klimming van de MOUNT KOSCIUSKO

Lees en huiver mee de volgende keer/

Vandaag scheen de zon lekker, maar er zat wel de nodige ewolking richting de berg.

Mount Kosciusko is de hoogste berg van Australië. En 2228 m hoog. Vroeger kon je de top bereiken met een 4wheel drive, maar door misgebruik heeft men de laatste 9 à 10 km afgesloten voor verkeer en zal je moeten lopen. Een van de vrijwel dwingende tips die we kregen van "our man in Geelong" , Frans Bregman, was deze berg te bedwingen. 

De berg staat om de een of andere reden internationaal als de 8e in de serie om te bedwingen.

We zagen al aankomen dat het in ieder geval erg koud kon worden daarboven. Dus extra kleren aan en aangezien het een lange tocht zou worden. (er stond 6 à 7 uur voor deze wandeling) een boel water en eten bij ons.

 Onderweg mooie bomen. Als ik het goed heb zijn dit zgn snow gums. Dit is een eucapyptussoort die goed gedijt op grotere hoogte.

 Hier staat Wilma nog fris en vrolijk te kijken, met op de achtergrond de onderkant van de wolken.

 Veel beekjes onderweg.

 En de Snowy river, die er hiervandaan 500 km over doet om de zee te bereiken. Op de achtergrond de nodige sneeuw. Leuk dachten we. Hebben wij al sneeuw gehad! Het weer werd steeds guurder. We hadden goede wind tegen. Zeker een windkracht 6. Het voelde erg guur aan. De mist werd steeds dikker. Maar ja, we moesten van Frans naar de top!

Sta ik dan midden in de sneeuw.

 Terwijl dit dus de hoogte van de paal is!!

 Na een zware 6 km eindelijk de Seamans hut. Waarom Seamen? Omdat hij vernoemd was naar ene meneer Seaman die hier lang geleden verongelukt was.

 Heerlijk even in de luwte met een houtkacheltje om je te warmen. Maar ja, dan moet het hout en papier wel droog zijn. Dus niks geen warme kachel.

 Maar uiteindelijk haalden we de top. Geen f..k ( wel fog) te zien. Hebben we toch mooi geflikt.

 Nadat we met moeite de Nederlandse vlag op de top hebben geplant, moeten we even uitrusten. Verscholen achter een paar rotsen, tegen de gure wind. En helemaal verkleumd.

En dan de terugweg... Grote sneeuw vlakten moesten getrotseerd worden. Weet je wel hoe snel je voetstappen van de heenweg verdwenen zijn op de terugweg. En we hadden op de heenweg al zo'n moeite om de weg naar boven te vinden. Ik vond het wel wat hebben van Amundsen en Scott op hun tocht naar de zuidpool.

 Maar gelukkig klaarde ook op toen we terug gingen. Al snel verdween de mist, en konden we van mooie vergezichten genieten.

 Hier een metalen pad naar een uitkijkpunt.

 Met mos begroeide rotsen.

 bergstromen.

 En een dal waarin een van de skiresorts van dit gebied.

 Op de camping werden we gezelschap gehouden door een kudde, of roedel, in ieder geval een stel kangaroo's.

De twee in het midden achter waren bezig met hun "versiertrucs". Vermakelijk om te zien.

Al met al een zeer vermoeiende dag, met een goede 20 km gelopen. Waar we dus zo'n 7 uur over gedaan hebben.

De eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat de wandeling met mooi weer een stuk sneller kan!

DONDERDAG 11 NOVEMBER

Na de ervaringen met de hoge berg, nu een tocht verder naar het achterland van dit bergencomplex. Het is allemaal natuurreservaat. Soms rij je uren door bossen. Hoe mooi het ook is, je wordt er soms een beetje depri van als je niet om je heen kan kijken. Trouwens de bestuurder mag al sowieso  niet om zich heen kijken want het zijn ook nog allemaal haarspeldbochten. Serpentines, zoals de Marokkanen het zo mooi konden zeggen. Maar gelukkig komt ook hier een einde aan.     

 Eerst nog hoog en helder op de Dead horse gap.

 Door diverse uitgegraven "kloven".

 Ik heb hier maar het informatiebord gefotografeerd. Want zo mooi kan ik het toch niet.

 Dit is een onderdeel van bovenstaand uitzicht.

 Er lopen in dit gebied allemaal dikke buizen ( 5 meter diameter) voor diverse waterkrachtcentrales.

 Daar heb je ook weer stuwmeren voor nodig, waar je lekker aan kan gaan zitten om te lunchen.

 De bergen voorbij, wordt het weer bijna Hollands.

 Hier een stuwmeer dat het nog niet zo lang is. Sommige bomen proberen te overleven.

 Een doorkijkje op een stroompje bij onze camping.
Vandaag kreeg ik een enorme aanval van hooikoorts. Gelukkig had ik er rekening mee gehouden en er de pillen en druppels voor bij me. 
De kookaburra's (die ijsvogelachtige vogels ter grootte van een kraai) kunnen er ook wat van. Zowel 's morgens als 's avonds in de schemering maken ze een teringherrie. Dat duurt ongeveer een half uur. Daarna valt de rust weer in.


 VRIJDAG 12 NOVEMBER

We zigzaggen door het gebied. Deze route was ons ingegeven door Frans Bregman, een klasgenoot van de zeevaartschool in Amsterdam. Hij woont al een eeuwigheid in Australie, tegenwoordig in Geelong.
Zelf waren we niet op deze route gekomen. Het is hier echt de Alpenstreek voor Australie. Je waant je soms in Oostenrijk en Zwitserland.

 Ondertussen wilt wel iedereen z'n post ontvangen.

Nu gaan we richting Mount Beauty. Denk je natuurlijk aan weer een bergtop. Totdat het een plaatsnaam blijkt te zijn. 

 Langzaam maar zeker weer de bergen in.

 Even van schoenen wisselen voor een wandeling.

 Weer een waterval. Jarenlang verscholen tussen de bomen. Maar na desastreuze bosbranden ( bush fires) in 2003 kwam de waterval tevoorschijn.

 Bij uitvergroten waarschijnlijk beter te zien. De witte bomen voor de heuvel. Dat zijn allemaal restanten van verbrande bomen uit 2003. Deze streek is er van vergeven. Eigenlijk levert het mooie plaatjes op. Maar het is tragisch dat er eerst een natuurramp voor moet gebeuren. Dat de bomen uiteindelijk toch wit zijn, ligt volgens mij aan het feit dat het om eucalyptussen gaat. Die kunnen wel tegen een brandje, maar deze brand verwoestte toch net te veel waarschijnlijk.

 Al die grijze waas achter Wilma is dus van die witte verbrande bomen. Toch komt er weer veel groen tevoorschijn.

 Hier weer eens een stuwmeer.

 uitzicht met weer witte bomen.

 De vruchten van de eucalyptus. Vooral in dit gebied ruikt het soms heel sterk alsof iemand met de pot met Vicks is rondgegaan. Heerlijk.

Hier een veldje met bloeiende struiken. Hei-achtig. Voor het echte bloeien van de hei is het net te vroeg.

 Een hut uit 1889. De hut wordt zo goed en kwaad als het kan op deze manier geconserveerd. Als eerbetoon aan de "cattlemen" die hier jaren lang hun vee lieten grazen.

 Mooi hè!

 Weer zo'n boom.

 Dit moet volgens Wilma de eerste ski resort zijn geweest van Australie. In 1929 gebouwd als onderkomen voor skiërs.

 Er liggen nu nog steeds genoeg spullen in om een paar nachten te overleven.

 Compleet met open haard en kachel.

 Vanaf Mount Beauty naar False Creek en daana verder naar Omeo.
De weg daarheen was een en al kronkelen, maar buitengewoon mooi.

En tenslotte weer op de camping.

 Met een vreemd groeiend plant. De blaadjes groeien rechtstreeks op de stam!

ZATERDAG 13 NOVEMBER

Vanuit Omeo besloten we de koers te verleggen. We wilden eerst verder zigzaggend door d bergen. Maar dan moeten we ons gaan haasten om de rst van het programma ook te doen. Daarom besloten weer richting kust te gaan.

Via de Great Alpine Road Vanuit Omeo dus naar het zuiden. Een leuk stadje om te zien. Net als meerdere van die "achterland"dorpen ook deze nog de uitstraling van de jaren 1900-1930. Foto? Ja dan zit je in de auto en ben je alweer onderweg en denk je, dat was best een foto waard geweest. Maar je gaat er toch niet voor terug. We hebben er nog wel een, wat zij noemen een Show meegemaakt. Het grootste evenement van het jaar. Het was niet veel. Paardenwedstrijden. Zowel dressuur als springen. Voor alle leeftijden.

 Maar eerst naar een olijfolie perserij geweest. Was ook koffie met lekkere scones erbij.

 Wilma moest de jonge olijven nog even keuren.

 Op de Show in Omeo waren er ook wedstrijden voor schaapsherders. Leuk om te zien.

Overal was wat te doen. 

De reis ging dus verder en in Bruthen stond dit kleine toeristenbureau. Het was een oud gebouw uit de jaren 20-30. Voorheen in gebruik door een apotheker die tevens kapper en bookmaker was. Maar het grappige van dit gebouw was dat met het een paar honderd meter heeft verplaatst omdat het in de weg stond.

Na Bruthen verder richting kust. Het landschap was al veel glooiender geworden. En in de middag begon het te regenen. En toen we 's avonds naar bed gingen regende het nog steeds. We hebben de nacht doorgebracht op een showground. Dat is zo'n locatie in een dorp waarop alle festiviteiten worden gehouden, of waar een renbaan is. Deze was een renbaan voor honden. Je kan dan voor weinig ergens op het gebied gaan staan. Met stroom en warme douches er bij.

ZONDAG 14 NOVEMBER

Vanmorgen lekker langzaam aan gedaan. Gelukkig regende het niet meer, maar daar was alles mee gezegd.

 Hier nog de oudste nog werkende draaibrug. Uit 1890 ongeveer.

 En nu weer eindelijk de kust. Het weer was ondertussen behoorlijk opgeknapt. Dit is bij Inverloch. Niet zo meer van Melbourne vandaan.

Hier alvast een voorproefje van de Great Ocean Road, die we komende week willen pakken voordat we de camper gaan inleveren..

We eindigen vandaag op Phillip Island, waar het weer inmiddels is omgeslagen. De temperatuur zal nu 's avonds niet hoger zijn dan zo'n 15 graden.

einde week 9