WEEK 5

maandag 11 oktober

Eerst een paar dingen rechtzetten. Als ik het over kangoeroes heb, dan kan ik net zo goed wallaby's bedoelen. En over die huizen op palen, dat is natuurlijk niet alleen vanwege het hoge water, maar ook vanwege eventueel ongedierte.

 Vannacht een grote kikker tegen de glazen deuren geplakt.

Vandaag stond een grot op het programma. Aangezien de grot precies op de Steenbokskeerkring ligt, heet ie ook zo. Maar dan in het Engels, dus Capricorn Caves. De grotten werden eerst geëxploiteerd vanwege de grote hoeveelheid guano. Van de duizenden vleermuizen. Nu valt het onder de zorg van allerlei milieu instanties.

 Hoewel er overal borden staan om de beesten niet te voeren, doen ze het wel zelf, en claimen dan dat de dieren wild zijn.

 Zoals zoveel van dit soort grotten, heeft ook deze één grote "zaal". Deze wordt wel gebruikt voor trouwpartijen en zangoptredens. Om de goede akoestiek te ervaren werden we in het volledige donker gezet en "angels"van de een of andere zangeres gedraaid. Speciale ervaring.

 Omdat we binnen niet mochten fotograferen vanwege de vleermuizen, moeten jullie het doen met wat "buiten"foto's.

 Deze foto hadden jullie nog tegoed.

 Na de grotten gingen we verder naar Yeppoon. Hier wilden we kijken wat de mogelijkheden waren om naar Keppeleiland te gaan. Maar vanwege de harde wind en slechte vooruitzichten werd dat afgeraden. Een stukje langs de kust toen naar Emu Park ( een plaatsnaam, ja ik bedenk zoiets ook niet, hoor). Onderweg weer een geheel verlaten strand.

 In dat Emu Park stond een monument als eerbetoon aan captain Cook omdat hij in 1700zoveel Australië heeft ontdekt. Het heet het zingende schip. Voor mij lijkt het meer op een harp. In ieder geval bestaat dat ding uit holle pijpen, die gaan fluiten met wind. Dat deed het dus goed vandaag. Leuke naargeestige geluiden kwamen eruit. Ik heb geprobeerd het geluid vast te leggen op een filmpje, maar de herrie van de wind in de microfoon overstemt alles. Dus toch maar eens naar de kerk gaan als er orgelmuziek wordt gespeeld.

 En Wilma zag dat het goed was..

 Toen terug naar Rockhampton. Een paar historische huizen. Waarom doet dit gebouw me toch aan "de man" in Oostvoorne denken.

En ik kan het toch niet nalaten om deze erbij te doen.

Dinsdag 12 oktober

Het was vandaag weer raak. Met bakken komt de regen uit de lucht. Maar we gaan toch de alom geprezen botanische tuin bezoeken. Zomaar iets dat gratis is. Alleen daarom al!

 Een mooie Japanse tuin.

 Grappige groei.

 Met deze als detail.

 swartzkopf ibissen. Die zie je hier bij de vleet.

 In de botanische tuin werden we bij het koffiedrinken door diverse vogels "lastig"gevallen. Foto's ervan zijn min of meer mislukt, waarschijnlijk omdat de lens van het fototoestel beslagen was. Deze is nog aardig gelukt. Dit was nou een echt verwend kind. At zelf alles op wat ie zag, maar z'n vader of moeder ( achteraan, en half de afmetingen van het kind) moest alles afstaan wat zij of hij in de bek had. En maar krijsen dat kreng.

 Deze boom overschaduwde het hele terras.

 Ook hier ging het om een ficussoort. Zodra de luchtwortels de grond raken worden het boomstammen.

 Toen ging de reis naar Gracemere. Wat meer landinwaards. Hier staat de grootste veeafslag van, volgens hun het zuidelijk halfrond. Er zijn inderdaad honderden kralen waar de runderen worden gestald.

 En via speciale kanalen naar de veilingsruimte worden geleid.

Helaas waren we te laat voor de veiling van vandaag en zou de volgende waarschijnlijk pas weer vrijdag worden gehouden. Met de paar stieren die er nog waren kreeg je toch een idee wat voor een herrie en poepas het geet als er veel dieren worden geveild.

 Hier nog even een cowboy die een paar stieren naar een kraal dreef.

Ik ken wel een geintje van: hoe verkoopt een blinde een paard aan een dove. Maar of dat ook opgaat voor een stier weet ik niet. Help me eraan herinneren als ik weer thuis ben.

Daarna weer door, verder naar het zuiden. Op het laatste ogenblik hebben we ons programma een beetje aangepast. In het binnenland is er ook veel moois te zien, en hebben we besloten om een omweg te maken.

We zijn nu in een plaatsje Biloela geheten ( spreek uit: bie-lo-ela.). We staan op een luxe camping. Elke plek heeft een eigen badhok. Met dus eigen douche, wc en wastafel. Moet niet gekker worden.

Vanmiddag was het trouwens weer droog.

Temperaturen zijn een stuk lager. Het is overdag nog maar zo'n 25 graden. Tijd voor een vestje.

woensdag 13 oktober


Wat ik gisteren al schreef, we hadden een luxe camping. In de boeken stonden de plekken omschreven als ensuite. Dat betekende dus een apart hok met douche, wc en wastafel. Zie hieronder.

Het huisje is dus een dubbel badhok. Voor ons en de buren.

We hadden dus de route omgegooid, omdat het toch teveel woei langs de kust.

Er lopen globaal drie grote routes van noord naar zuid, langs de oostkust. Wij hebben dus de middelste genomen. Je kon echt zien dat dit de streek is van de veehouders. Veel grasland en veel rundvee onderweg.

Onderweg zouden we een gorge meepikken, Ditmaal de Cania gorge. Er zaten diverse wandelroutes bij, waarvan we besloten ze allemaal op de langste na ( 7 uur lopen) te lopen.

De eerste tocht ging naar een poel met een varenboom en daarna door via een uitkijk weer terug naar de parkeerplaats.

Bij de varenboom even rusten.

Dit was de poel met de varenboom ( rechtsachter te zien)

Of hier beter. Een varen op een stokje. Wie had nou gedacht dat ik dat nog mee zou maken.

En dus weer rotsen...

En de uitkijk.

Ook hier verbrandt men gecontroleerd stukken bos. Vooral de eucalyptus. Hierna komen deze grassen op. Met enorme lange speren, die op ons riet met pijpenragers lijken.

Hierna dus de volgende wandeling

Met veel bloemen.

veel wandelen

Een rots waar het water onderuit sijpelde.

Waardoor er een groot bed van mos ontstond.

Dit gedeelte van het het gebied was trouwens een zgn. : "dry rainforrest". Klinkt alsof je het ook kan hebben over een natte woestijn. Maar het heet zo omdat het toch voldoet aan de "eisen" van een regenwoud, maar omdat het er veel droger is, ontstaat er en ander soort vegetatie.

Hoge steile wanden,

afgewisseld door rondslingerende inboorlingen. Ja, ik weet het. Het is een afwijking van Wilma. Zodra ze een schommel ziet, of iets dat erop lijkt moet ze erop zitten.

En dan midden op de route staat er een bankje. Trouwens onvoorstelbaar wat men er voor een werk in steekt om het de wandelaar naar z'n zin te maken.

De vorige foto heb ik zelf gemaakt met de "gorilla". Een flexibel statief dat je overal kan gebruiken. Zeer handig. Zie internet.

De dragon cave.

En dan hier aan een welverdiend glas wijn. Met een wijds uitzicht. Op een camping in Monto. (??)

donderdag 14 oktober

Eerst naar Monto voor informatie.

 Duidelijk veel akkerbouw en veeteelt. Vlak en glooiend landschap.

 In Monto een typisch Australische fenomeen. Een BYO restaurant. Dat staat voor bring your own drinks. En dan te bedenken dat je in Nederland nog niet eens je eigen flesje water mag meenemen.

 Veel vergezichten onderweg. Vandaag is het vooral kilometers maken. Hoewel de eindstand best meevalt, want doen we alles op ons gemakje.

 Ook hier weer mooie oude architectuur.

 En meestal één hoofdstraat. En dan verder geen winkels.

 Hier zitten we in de, ja zeg het maar...
Juist de citrusstreek. Helaas is de pluk al voorbij. En zelfs de beloofde stalletjes met sinaasappels, mandarijnen en citroenen staan er leeg bij.

 Nog één keertje dan..

In het plaatsje Childers gaan we overnachten. De plaatselijke VVV  was helaas al gesloten (16.00 u)

Dus wachten tot morgen wat het programma ons gaat brengen.

( temperatuur om 19.15u is 24 graden en redelijk bewolkt)

vrijdag 15 oktober

We waren onder andere naar Childers gereden omdat daar ook een suikerrietfabriek rondleidingen zou geven. Mooi niet dus. Ze waren er mee gestopt ivm de veiligheid. Nu kan ik me nog van het varen herinneren dat de Australiers enorme muggezifters kunnen zijn als het op veiligheid aankomt. En dat is toch alweer bijna veertig jaar geleden! Maar goed, het zij zo.

 Hier op het terrasje een kopje koffie gedronken met een gebakje erbij. Moeten we toch wat minderen, want het begint een gewoonte te worden. Op de reis verder een plaatsje Apple Tree Creek aangedaan. Daar staat (alweer) de grootste vogelkooi. Viel wel mee, de grootte, maar ze hadden wel veel vogels. Op vallend trouwens wat een vrijwilligers overal aan meedoen. Onvoorstelbaar. Heel veel zaken draaien volgens mij op vooral vrijwilligers. Met een gemiddelde leeftijd van wel 70 jaar volgens mij,

 In ieder geval deze vogel zat er ook. Volgens mij een witte kaketoe die na een nachtje stappen dronken was, en had gevochten. Te oordelen aan de twee blauwe ogen.

 Deze heette (echt waar!): Bleeding heart pigeon!

 Nog een paar rare vogels.

 Ik ben daar naar de pedicure geweest. Geholpen door een tweeling.

 Zo langs de weg. Doe mij maar een witte bougainville. Laten ze die nou net niet hebben!

 Na het plaatsje GinGin ( nou ja, wij hebben Sexbierum) kwamen we bij een lokatie waar men het had over "the mystery craters". Een dertigtal kraters, in de jaren 70 ontdekt. Men kent de oorsprong ervan niet. Het meest waarschijnlijke is een meteoriet die uit elkaar gespat is en deze gaten heeft geslagen. Of een grote vuurbal uit een vulkaanuitbarsting, miljoenen jaren geleden. Verder fantaseert men over poot afdrukken van dinosaurussen en nog meer flauwe kul.

Feit is dat het een vreemde gewaarwoording is. De kraters zijn niet met elkaar verbonden, dus het water heeft in elke krater een ander niveau. Maar wat nog gekker is, ook een andere kleur!

Verder zitten er overal "vlekken".

Hier begon het trouwens weer te regenen. Over het algemeen viel het overdag wel mee.

's Avonds op de camping heeft het echter behoorlijk gewaaid en heel hard geregend. Maar daar heb ik weinig van gemerkt.

zaterdag 16 oktober

Vandaag zouden we eerst naar een kuiperij en glasblazerij gaan. Maar net vandaag vonden ze het nodig om een briefje op de deur te hangen dat ze afwezig waren. Aansluitend hadden we een toer geboekt bij de rumfabriek.

 Bundaberg rum. Ooit van gehoord? Nee? Niet erg. Hun oudste rum is een reserve van 5 jaar.
Bij het proeven hebben we er cola bij laten gooien. Kan je dan nagaan hoe die smaakte.
Naast gewone rum maakte men ook een soort likeurachtige rum. Daar deed men melk bij.
Had je een soort Bailey's.

 Dit was het proeflokaal.

 Tja, de schoorsteen moet natuurlijk roken. Dit was overigens de schoorsteen van de suikerrietfabriek naast de rumfabriek. De melasse die van het suikerriet werd gemaakt, werd direct doorgepomt naar de buren.

 Het stadje Bundaberg. Net asl vele stadjes laten ze zich moeilijk fotograferen. In de middenberm staan veelal bomen, die de gebouwen aan het gezicht onttrekken. Toch knap dat men al in de jaren 18honderdzoveel de straten zo breed maakte, dat men er nu met gemak ruime trottoirs kan maken met aan beide zijden parkeerplaatsen (schuin insteken) en dan nog een middenstrook ook, waar ook parkeerplaatsen zijn.

 Wilma liep al een tijdje met het idee om naar de kapper te gaan. Dus nu maar eens gedaan.

 Na in het stadje geluncht te hebben nog even naar een "lookout".

 En de rest van de dag er een strandendag van gemaakt. Hier eerst een bezoek aan Mon Repos. Een strand wereldberoemd in Australië vanwege de schildpadden die daar elk jaar hun eieren komen leggen. Maar dat begint pas ergens halverwege november.

 Op dit strand leggen die schildpadden dus hun eieren in grote getale.

 De kust heet hier "Sunshinecoast". De naam werd eer aangedaan. Strakblauwe lucht. Er stonden mooie huizen langs de boulevards. En zo reed je dan van het ene strandje naar het andere. Vanwege de harde wind van vannacht was het water nog te troebel voor goed zicht bij het snorkelen.

's Avonds een wijntje voor het eten. Hier op de camping een plekje aan de waterkant. Weliswaar met rotsen, maar het uizichet was genieten.

Met zo'n strakke kim. Heel ver weg ligt Zuid-Amerika.

Die steeds mooier kleurde. "Over twintig minuten sterren schieten stuurman!"

En sterren waren er. dat kan ik garanderen. Nu zitten we wel binnen, want ondertussen ( 's avonds) is het een stuk kouder geworden. Zo'n 17 graden.

Zondag 17 oktober

Eindelijk weer een keer online. De afgelopen dagen hadden we wel verbindingen, maar die was zo traag als dikke str..? O ja, stroop.

Het werd dus afgelopen nacht nog kouder. Ik geloof dat we de 14 graden hebben gehaald. Dat was dus de deken op 10!

Ik weet dat zo goewd omdat ik om 5.20 ongeveer ben opgestaan, omdat rond die tijd de zon op zou komen. En een zonsopkomst is, geloof me, nog mooier dan een ondergang!

 Hier dus de opkomst. Alles heerlijk rustig en de wereld komt tot leven. Deze jongen was daarna overigens weer een paar dood. Want om nou je dag zo vroeg te beginnen...

Na Bundaberg verder naar Woodgate beach. Geroemd om z'n mooie langeen mooie strand. Nou dat was het. Maar ook dit openbare toiletgebouw. Met aan de buitenkant douches.

I

 Druk was het er overigens niet. Maar hier kijk je dus naar links...

 en hier naar rechts.

Daarna door naar Hervey Bay. Dit is de plaats vanwaar de tours worden georganiseerd naar Fraser Island. Frase Island schijnt het grootste eiland ter wereld te zijn dat geheel uit zand bestaat. Weliswaar begroeid. Nu worden daar speciale tours naar georganiseerd met 4 wheeldrive wagens, en is het de grootste lol om over het strand te scheuren. Verder uiteraard te zwemmen etc. Het zand is enorm wit en fijn. We waren eerst van plan om er ook heen te gaan, maar om nou zo'n 250 euro neer te tellen om een paar uur over het strand te worden gereden, vonden we toch te zot worden. Op de foto een bijna kilometer lange pier. Vroeger deed die dienst als laad- en lospier. Maar nu is het een wandel- en vispier. Deze avond stonden we op een backpackers camping. Prima plek. Niet duur en je kreeg nog het ontbijt op de koop toe.

En zo sluipen we week 6 in.

Zie daar verder.