WEEK 8

MAANDAG 1 November

Vannacht veel regen gehad. De dag begint bewolkt. De voorspellingen beloven niet veel goeds.
We reden weg van de camping en gingen het grootste wandelende duin ter wereld eens bekijken. Dat ligt aan de zuidkant van Port Stephens. Dat zou zomaar kunnen, maar vlak het grote duin aan de kust bij Bordeaux ( Biscarosse) ook niet uit. Je kan er zgn. Saharasafari's maken. Dat zijn tochten per kameel. Je mag er met je 4-wheeldrive in het wilde weg overheen crossen. En gewoon wandelen natuurlijk. We hebben geen van drieën gedaan. Alleen maak gekeken. Het was guur weer. Harde wind en guur dus.
In de wagen dus en verder met de reis.
De bedoeling was doorrijden tot het begin van de Blue Mountains, een berggebied een paar uur rijden van Sydney af.
Maar na een uurtje begon het te regenen en sindsdien is het niet gestopt. Daardoor zijn we een stuk eerder van de weg gegaan en hebben een camping opgezocht. Deze kampeerplaats is een nieuw initiatief in dit dorp. Een of ander club geeft je toestemming (gratis) op hun parkeerplaats te overnachten, als je maar lid wordt. Dat kost 4 dollar, dus dat is te doen. Verder heb je gewoon stroom en water. De toiletten zijn nog niet af, maar je kan van het clubgebouw aan de overkant van de straat gebruik maken.
Deze keer geen foto's.
Soms lijkt het minder te regenen. Hoop maar voor morgen, want dan moeten we het van de uitzichten hebben.

 Hieronder toch nog wat foto's.

 Vanaf een uitkijkpunt , Port Stephens.

 de duinen

 en weer eens een mooie bloeiende plant. Deze was ongeveer 3 meter hoog!

DINSDAG 2 NOVEMBER

Vannacht heeft het nog wat doorgeregend, maar vanmorgen was het toch eindelijk droog.
De route ging nu dus de Blue Mountains. Een berggebied ten westen van Sydney, maar dat had ik geloof ik, al vermeld.
We gingen met een omweg. Eerst naar een plaatsje waar men met vrijwilligers een oude spoorlijn onderhoudt.

 Onderweg de mooiste vergezichten.

 Op de rotsen een prachtig kleurenspel van mossen.

 Veel bloemen. Op de inzet een soort van "denne"appeltjes die op deze struik zaten met de gele bloemen.

 Ook mooie lila bloemen. De onderste is open.

 Bizarre vorming van zaden. Net mosselen

 Weer eens het echte wandelen. Ik kan straks geen bergpad meer zien!

 nog meer bloemen, en dat allemaal op de zelfde wandeling.

 Dat branden van die bomen gaat kennelijk ook wel eens mis.

 Toen dus het oude treintje. Het had deze moeten worden, maar die draait alleen maar in het weekend.

 Dus het werd deze. Ook een oudje. De lijn heet Zigzag trail.

 Dat komt omdat men vroeger over de bergen moest en dus net als bij autowegen met haarspeldbochten werkte. Maar omdat de trein niet kon keren, werd er aan het eind van een recht stuk, van richting veranderd en zocht men dan het lagere stuk op. Bij de pijl zitten we nog op het hoge niveau. De sporen die in zicht zijn, zijn dus de lagere delen.

 De wissels moesten regelmatig worden verzet, en dat ging nog met de nodige spierkracht.

 Over mooie bruggen. Dit spoor dateert van zo'n honderd jaar geleden.

 De gids nam ons ook nog mee naar de werkplaats. Hier en van de stoomlocomotieven helemaal uit elkaar. Rechts staat een stel wielen dat nog gereviseerd moet worden. Wilma en ik weten nu alles over treinen. Die gids bleef lullen, zeg!

 Hier een andere locomotief. De linten zitten er nog op van een bruiloft.

 Toen naar een grottencomplex. Het geheel bestaat uit zo'n 5 stelsels. Per bezoek doe je er maar één. Érg mooie formaties. Je moet oppassen dat je niet blasé raakt na al zoveel grotten gezien te hebben.

 Maar hier iets dat we nog niet eerder hadden gezien. Een stalagtiet die weigert te "hangen". Om de een of andere reden weigert het water de weg van de zwaartekracht te volgen en "krult"dus weer omhoog. De gids noemde de naam van deze vorm, maar natuurlijk vergeten.

 Helaas weet men ook in Australie de boel te verpesten met allerlei kleuren.

 Met de auto door een een hele grote grot.

Op de route verder ook mooie glooiende landschappen. Het leken wel golfterreinen, zo glad vanaf een afstand.
Gelukkig is het vandaag droog gebleven. Maar dat is ook alles. De temperatuur is niet boven de 18 geweest volgens mij. Vandaag met de dikke jassen gelopen. En de elektrische deken gaat straks op tien.

Dan nog iets. UPCmail doet erg irritant. We krijgen wel de mails binnen. Maar het beantwoorden of versturen is een ramp. Zo nu en dan lukt het iemand te beantwoorden, maar meestal weigert ie dat.

WOENSDAG 3 NOVEMBER

Een heldere nacht gehad. Wel mooi, maar door de hoge vochtigheid waren de ramen goed beslagen. Maar 's morgens de ramen open en alles tegen elkaar openzetten en het is weer zo droog.

Gisteren naar de grotten hadden we een moeilijke weg. Te breed voor één auto en te smal voor twee. En dan met allemaal haarspeldbochten erin. Kan je nagaan hoe je je voelt als je in de afdaling zit en er komt dan ook nog eens een bus de scherpe bocht omzetten, zonder rekening te houden met de middenstreep. De weg was ook verboden voor caravans en trailers. Zelfs vanaf de grotten tussen 11.00 en 13.00 uur afgesloten, waarschijnlijk vanwege de grote aanvoer van toeristenbussen. 

Nou ja, we hebben ook dat weer overleefd. Gezien de vele kruizen en bloemen die we regelmatig tegenkomen zijn er echter mensen die het niet navertellen kunnen.

Vandaag dus op stap om eens eindelijk de alom geroemde "three sisters"te aanschouwen.

 Maar eerst onderweg de bloeiende brem aanschouwen.

 Of de prachtige rododendrons en andere bloeiende struiken. Ik moet zeggen dat we een mooie periode hebben uitgezocht. Er staat veel in bloei. In een van de dorpen waar we langskwamen, Lithgow, is deze week het hortensia festival (iets voor jou Amy!). Maar de seringen, de blauwe regen, azalea's, noem het maar op, het staat in bloei.

 Eerst nog veel glooiende landschappen, met hier en daar formidabele herenhuizen. Hier lopen trouwens de Wagyu runderen gewoon los in de wei. Dus niks gemasseerd worden. Scharreleiren en vlees noemen ze hier "free range". Dus free range eggs. En ik maar denken dat ze gratis waren. Staat op de folders bij de toeristenbureaus ook immers.

 Maar dan krijg je toch de bergen. Even kijken hoe diep het is, maar wel goed vast houden.

 En hier trap ik er niet in "nog een meter naar achteren en nog één!" Ik was na het nemen van de foto weer gauw terug hoor.

 Tja en als je wat wil zien moet je lopen en trappen klimmen.

 Dit zijn ze dan. De drie zussen. Misschien even op klikken want als het goed is heb ik hem in vrij grote resolutie laten staan.

 Ja, en dan krijg je met dat namen geven, dat ze deze de "orphan" noemen omdat ie alleen staat.

 Eerst met een kablebaan over een ravijn. Daar aansluiting op deze kabelbaan naar het dal. Voor een wandeling.

 Hier de wees vanuit een andere hoek.

 En de drie zusjes ook van een afstand.

 En toen met een trein weer omhoog. Deze trein gaat in een hoek van zo'n, 60 graden heen en weer. Het uitzicht is natuurlijk erg mooi.

Vanuit de "horizontale"kabelbaan een uitizht op een waterval van 200 meter hoogte. De Katoomba fall, genoemd naar de plaats, die als centrum wordt beschouwd van de blauwe bergen. Het is zowel een regen waterval als een bron-waterval. Dus hij loopt het hele jaar door.

We hebben vandaag maar vroeg een camping opgezocht. Het bezoek in Sydney moet nog wordn uitgezocht en daar willen we morgen tegen de avond tocht wel zijn.

Wij maken ons in Nederland druk om rekening rijden. Laten ze dan maar hier vragen hoe het moet. Het werkt hier al een tijdje. Je nummer wordt elektronisch geregistreerd en het geld wordt van je rekening afgeschreven. Als toerist of incidentele reiziger vraag je een tijdelijke "pas"aan. Na verloop van je tijdelijke pas wordt het bedrag van je creditcard afgeschreven. Zo eenvoudig werkt het.

DONDERDAG 4 NOVEMBER

Leuk als er nog een groen monster als volger bij komt en dat blijkt dan je bloedeigen dochter te zijn. Dat geeft toch een extra kleurtje aan de dag. Dat hadden we eigen ook nodig vandaag. 

Vanmorgen werden we wakker van het onregelmatige getik van druppels op het dak. Het deed me denken aan "Distant drums" een muziekstuk uit een ver verleden. Je probeert het thuis te brengen, want het is geen regen. We stonden wel onder een boom, en moesten het, 't nadruppelen zijn van regen die we door de slap gemist hadden.

Weten jullie wat een optimist is?  Dat is iemand die 's morgens naar buiten kijkt en de mist ziet hangen, waarop hij zegt: trekt wel op-die-mist. En de pessimist dan? Die zegt. Wat een pest-die-mist.

Ik hoor bij de eerste categorie. Het bleek dus erg mistig te zijn. Wat hebben we de afgelopen twee dagen een enorme mazzel gehad met het weer achteraf. 

Het was dus een en al mist vanmorgen. We hadden toch al besloten om naar een film "The Edge" te gaan die op IMAX grootte draaide in het dorp. Aangezien volgens ons iedereen met zulk weer een alternatief zoekt, omdat er toch geen vergezichten zijn, belde ik de bioscoop. En vroeg of ik moest reserveren. 

Later begreep ik waarom ze schaapachtig zei dat dat echt niet hoefde!

 Deze boomstam heb ik vanaf het filmdoek gejat. Het gaat om de Wollemi Pine. In 1994 werd de boom ontdekt in de Blue mountains national park. De boom bleek een levende fossiel te zijn! Een uitzonderlijke ontdekking. Het gebied wordt angstvallig geheim gehouden, omdat er maar enkele van deze bomen nog groeien. Wel is men met een heel plan bezig om de boom te verspreiden. Je kan zaailingen kopen.

 Op je wandeling kom je zo wat tegen. Hier probeerde dit beestje de vlinderslag, maar had niet in de gaten dat ie al dood was.Voor diegenen die geïnteresseerd zijn in handlijnkunde; het is mijn linkerhand!

 En dan wil je met die mist toch nog wat zien natuurlijk. Wat je eerst als een nadeel ziet, wordt al gauw een voordeel. Prachtige plaatjes leverde het op. Zowel op de foto als in het echt.

 Een kijken of de drie zusters nog te zien waren, maar zo had je ze moeten zien. Niet dus!

Een paar taferelen.

 Alles droop van het water.

 Bizarre formaties.

 Dit was een onderdeel van ons looppad.

 En hier onze Wilma in een positie die door vrijwel ALLE Chinezen, Japanners, Koreanen, of wat het ook zijn, wordt aangenomen als ze op de foto gaan.

 Dankzij de mist...

 Deze waterval is zo'n 300 meter hoog. Je ziet hier maar ongeveer de helft. Later zagen we de drie zuster toch door de mist tevoorschijn komen, maar te slecht voor een foto.

En dan ga je ergens naar een openbaar toilet en dan hangt deze notitie er!!

Na de waterval hebben we onze reis naar Sydney voortgezet. Soms leek de zon door te willen breken, maar we hebben toch voornamelijk in de regen gereden. We staan nu erg dicht bij het centrum op een camping. Voor Australische begrippen dan wel. Namelijk zo'n 10 km. Niet vergeten dat de stad wel zo'n 30 km breed en lang is! Het is niet erg om zo nu en dan verkeerd te rijden, maar als je dat net doet op de afslag naar een tolweg, en de volgende afslag pas over 7 km is, dan is dat niet echt leuk! Nog afgezien van de tolgelden. Maar dat weten we pas over twee weken. Want dan wordt alles in één keer afgeschreven.

Vanavond zijn we tientallen folders en brochures van Sydney aan het bestuderen.

Gelukkig is het alweer warmer dan in de bergen.