Maandag 18 oktober
Op de helft nu.
Mocht je voor de eerste keer inloggen, je kan op de linkerkant de vorige weken bekijken. Wel doen, want waarschijnlijk overhoor ik jullie bij thuiskomst.
Na Hervey Bay ging de reis weer verder naar Rainbow Beach. Dat is vlak bij de plek, Inskip Point, dat tegenover Fraser eiland ligt. Door de straat die tussen het eiland en de vaste wal ligt, trekken de walvissen in dit seizoen van noord naar zuid. Aangezien het er nogal veel zijn kan je geluk hebben om er een paar te zien.
Onderweg even pauzeren met een sappige mango.
en een kreek bezocht. Waar het water theekleuirg lijkt, maar eigenlijk glashelder is. De kelur komt uiteraard door de bodem.
Hier op het stand van Inskip point. Aan de overkant Fraser Island. Het zand is bijna spierwit en doet door de zon pijn aan de ogen. De auto's voor Fraser Island worden met ponten rechtstreeks op het strand afgezet. Er zijn daar geen gewone wegen. Het eiland is zo'n 120 km lang.
In Raibow beach ( zowel het plaatsje als het strand heten zo) heb je ook een wandelend duin.
Een groot duin dat zich dwars door het bos verplaatst van oost naar west. En alle bomen "ondersneeuwt". Doet er wel eeuwen over.
Terugkomend vanaf dat duin, een blik op Rainbow beach.
En 's avonds ergens langs het strand een plekje opgezocht. Kilometers lang stonden de campers her en der opgesteld. Met een klein beetje slippen kwamen we op onze plek. Ik vreesde voor het wegrijden de volgende dag, maar wilde de avond niet bederven, dus zweeg erover. 's avonds op dit plekje van ons wijntje zitten te genieten bij een meer dan halve maan.
Nog even onze voetstappen achter gelaten op het strand...
En weer genieten van een mooie zonsondergang.
We hebben overigens geen walvissen gezien.
Dinsdag 19 oktober.
Dat was dus schrikken vanochtend. We bleven in het zand steken. Met behulp van een paar Aussies zijn we uit het rulle zand getrokken. Zij stonden er overigens ook verbaasd van te kijken dat we vast waren komen te zitten. Dus zo stom waren we nou ook weer niet.
Noosa Heads was de volgende bestemming. Een mondaine badplaats.
Maar daar moet je wel eerst weer een stuk voor rijden. De afstanden die we dagelijks afleggen variëren uiteraard, maar liggen gemiddeld op zo'n 150 K ( zoals de Aussies zeggen).
Alvast het bericht verstuurd, want vreesde dat er iets misging. Maar goed dus, de vorige mango's smaakten zo lekker dat we er direct maar de nodige bijgekocht hebben.
Even een zijweggetje ingeslagen. Mochten we eigenlijk niet, want het was een zandweg, maar toch maar gedaan.
Het uitzicht was erg mooi.
De weg, niet altijd even makkelijk. Hier een rij houten balken.
Toen bij een meertje geluncht.
Ik weet niet of ik het eerder heb verteld, maar de straten zijn erg moeilijk te fotograferen. Dat komt door de vele bomen. We zijn hier dus in Noosa Heads. Inderdaad een mondain stadje. Deze straat met diverse bekende namen in de mode.
Hier even een stukje zonder bomen.
Wilma moet toch even tussen een kledingrek snuffelen.
En lijkt het nu druk op het strand of.....
toch niet op hetzelfde strand vanaf een afstand.
Er is hier ook een aardig nationaal park met een paar aardige wandelingen.
Deze boom wist niet waarheen hij moest groeien.
En zomaar weer wat koala's. Deze was zomaar aktief! Van de ene boom naar de andere. Erg leuk.
En voor jullie niet ze zien, maar voor ons wel, een stel dolfijnen dat langs kwam. Om het helemaal af te maken hebben we ook nog een, misschien waren het zelfs twee, walvis(sen) gezien. Dus onze dag was weer goed.
Vanaf de wandeling kwamen we diverse baaien tegen.
Mooie toortsen..
Een blije Wilma aan het stappen.
Ook deze dag werd weer afgesloten met een mooie zonsondergang, maar ik vond deze foto mooier en bovendien worden al die oranje ballen tegen een blauwe achtergrond eentonig.
Woensdag 20 oktober
Op de eerste plaats wil ik allen die via mail of de blog reageren bedanken. Weet ik tenminste dat ik het niet voor Jan met de korte achternaam doe.
Als je zo'n opmerking als gisteren plaatst over zonsondergangen, kan je natuurlijk wachten op de afstraffing. Maar daarover straks.
Vandaag zouden we weer een beetje het land intrekken.
Net boven het plaatsje Eumundi zat een nougatfabriek! Nou heb ik zo mijn bedenkingen bij reclames voor fabrieken, vooral als het om snoep gaat. Sinds onze ervaring in York, waar een fudgefariek zat. Blijkt het dan niet groter te zijn dan een ruime woonkamer.
Zo, dus hier ook. De benedenverdieping van dit huis was de volledige "fabriek".En verkoopruimte. Een fatsoenlijke foto was niet te maken, want moest je alles vanachter glas (terecht natuurlijk) bekijken. Het is ook geen kritiek, want de nougat was me toch een partij lekker!! We bleven proeven. Dat wordt weer veel wandelen de komende dagen. Vooral omdat we een nogal grote voorraad hebben ingeslagen. Heerlijke zachte nougat. Ik vrees voor jullie dat het allemaal al op is, voordat we weer terug zijn. Weten jullie overigens dat elk land er een aparte smaak op na houdt!. Italianen houden van harde stukken, voor Europa komt er zo'n stuk rijstpapier bij. Grappig.
Toen verder naar Eumundi. Naar de alom geprezen markt die daar zowel op woensdag als zaterdag wordt gehouden. Elke week weer. Daar gaan we weer denk je dan, maar de dame bij een van de informatiepunten had ons op het hart gedrukt om toch vooral te gaan.
Nou, geen moment spijt van gehad. Het halve dorp is omgebouwd tot markt. Het ziet er zwart van de mensen. En van alles te krijgen.
Zit er ook zo'n vent met een one-man-band te spelen. 4 didgeridoo's op de speaker, verder zijn gitaar, en twee fluiten, basdrums en synthesizer. Erg leuk. Heb er een filmpje van gemaakt, maar krijg hem vooralsnog niet op de blog. Ik blijf proberen.
Hoop dat ie het doet.
Verder eten natuurlijk. Na de nougat kon dit er wel bij. Een aardappel in spiraal gesneden, aan een stokje geregen en dan hoppa, de frituur in. Nu is het hier in Australie ook allemaal "glutten free". Ik vroeg aan de dame van deze frituur hoe dat toch zo komt dan men hier zo op "glutenfree" is. "Everybody thinks he is allergic to gluten" was het prachtige antwoord. Om vervolgens te vragen of ik gewoon zout, glutenfree, wilde op de aardappel of een kruidenmix, "with gluten, jammie, jammie" wilde. Nou het was dus wel duidelijk waar haar voorkeur naar uitging.
Na nog even bij de Balinees een lekkere bak rijst met lamb curry en chicken nogwat te hebben gegeten, verder over de markt. ( zat wat tijd hoor, tussen de aardappel en de rest). Maar er was ook een hoek ingericht met allerlei mogelijkheden van massage, voetreflexen, noem maar op en zoals de foto laat zien kon je ook nog zoiets als je spiritueel laten begeleiden. De dame op de foto is een klant. Ze zat vol overgave haar problemen te vertellen. Jammer dat er geen microfoon bij was. Ik heb wel de kristallen bol gemist.
Toen weer terug naar de kust. Hé Encore, klinkt dat niet bekend in de oren? De temperatuur was okay, maar het werd al aardig bewolkt. Maar Wilma kent geen vrees en stiefelt dus zo de golven tegemoet.
Gistern trouwens de eerste surfers gezien, maar dat terzijde. De vlaggen op het strand zijn van de "baywatch".
Het duurde echter niet lang of het begon te regenen, en we waren net op tijd terug in de camper (de camping lag vlak achter de duinen) toen het los barstte. Moet je dus ook maar niet zo opscheppen over mooie zonsondergangen.
Terwijl wij zielig in de camper zaten met een cup-o-soup waren deze twee vogels in de stromende regen met een leuk ritueel bezig. De ene ging liggen alsof hij dood was. Op z'n zij. Een vleugel omhoog ver uitgestrekt. De ander liep eromheen en ging er dan naast liggen in de zelfde positie. Net zoiets als "het zwamenmeer", maar dan anders. De muziek ontbrak nog maar net. Daarna stonden ze op liepen wat heen en weer, en begon de ander ermee.
We zijn ondertussen achter op ons schema. We hadden gisteren in Brisbane gepland. Maar dat wordt met het huidige programma nu op z'n vroegst de 23e. Maar we hadden de nodige reserve dagen. Dus we hoeven ons nog steeds niet te haasten.
De temperatuur is nu om 21.30 overigens 22 graden in de camper. Buiten zal het zo'n 18 zijn.
Donderdag 21 oktober
Gelukkig was de regenbui van gisteren weer snel over. De hele nacht was het droog. De dag begon bewolkt en dat is het vrijwel de hele dag gebleven. We hadden eigenlijk een relaxdagje ingepland, maar om nou met een geheel overdekte lucht naast de camper te gaan zitten, hadden we geen zin in.
Dus weer op weg. Nu naar een gemberfabriek.
Deze was erg goed opgezet, wat betreft het publiek vermaken. Voor de kinderen allerlei attracties. Als logo voeren ze een soort van taai-taai poppetje. We kregen een rondleiding.
Vanaf boven, weer vanachter glas had je zicht op de dames (waarom altijd dames?) die dozen met gembersnippers vulden.
Aan de andere kant van de hal een sorteermachine. In de blauwe bakken zit allemaal gember. De gember zoals wij die kennen zit langer in de grond dan hier. Hier worden ze al eerder geoogst. Daardoor blijft de buitenkant mooi wit.
Hier zitten de gemberbrokken 12 dagen in een tank, waar ze voortdurend onder een suikerstroop douche staan. Zowel van de brokken als het overblijvende vocht wordt uiteraard van alles gemaakt. Na de tour was het natuurlijk weer proeven, en stonden Wilma en Hans vooraan. Nu was dat deze keer niet zo moeilijk, want waren we maar met z'n drieën.
Tegenover de gemberfabriek stond een macadamianoten verwerkingsfabriek.
Ook hier werd ons weer een blik door de ruiten gegund. We waren er al eerder achter gekomen dat de noten werkelijk keihard zijn. De bomen waaraan ze groeien kunnen meer dan 100 jaar worden. Ze zijn ook erg hoog. Maar de mazzel is, dat ze gewoon naar beneden komen als ze rijp zijn en men gaat er dan met een soort van stofzuiger regelmatig over de grond om de gevallen noten te verzamelen. Om de harde noot zit nog wel het vruchtvlees. Dat wordt er dan machinaal afgepeld en worden de noten ook weer machinaal gekraakt. De noten zelf gaan dan op loopbanden, die met een rotvaart lopen en worden ze één voor één via een speciaal lasersysteem gecontroleerd op kwaliteit. De minderen worden dan uitgespugd. Ja we weten er nu alles van. Ook dat ze erg lekker zijn. Gaan we weer.
Uiteraard na afloop weer proeven. We waren niet de enigen die er wel eentje luste..
Aangezien deze noten erg cholesterol verlagend zijn hebben we een partij gekocht. Nu nog zien of we ze voor of na de nougat gaan opeten.
In de middag alvast een camping opgezocht, en de rest van de reis gaan uitwerken.
Over een dag of drie zijn we in Brisbane en dan hebben we de rest Brisbane-Sydney- great Ocean road in drie stukken verdeeld.
Stay tuned
Vrijdag 22 oktober
Vandaag stond een route met veel wandelingen en uitzichten op het programma. Allereerst zouden we op zoek gaan naar de "big pineapple"die in de plaats zou staan waar we hadden overnacht. In Nambour. Na diverse keren verkeerd te zijn gestuurd, hebben we de pineapple maar de pineapple gelaten. Toen boodschappen doen. Kostte ons ook meer tijd dan ons lief was. Maar uiteindelijk dus toch op stap.
Het is prima wandelweer. Licht bewolkt en de temperatuur ongeveer 24 graden.
De streek waar we het op gemunt hadden ligt een stukje boven Brisbane, net iets het binnenland in.
De route heet Blackall Range. Een gebied met vele mooie uitzichten, nationale parken, watervallen, en dan natuurlijk vogels en andere dieren. Wat de vogels betreft, dat is een verhaal apart. Ze maken hier echt hele andere geluiden dan in Nederland. Hoge fluittonen alsof de kogel komt aanvliegen en dan de knal erachteraan. De kraaien hebben een hele klagelijke zang, alsof er een kind ligt te huilen. En dan een soort van Aach er achteraan. Komisch om te horen. En ga zo maar door. Als je door het bos loopt is het soms een kakofonie van geluiden. Maar het kan ook heel stil zijn in het bos.
Hier weer eens zo'n wurgboom.(strangler fig). Ik had altijd gedacht dat ie gewoon als boom groeide, maar het schijnt dat ie als zaadje boven in de boom begint. Daar gebracht door vogels. Hij ontkiemt in een oksel of zo, en maakt dan luchtwortels. Zodra die de grond bereiken, groeien ze uit tot steeds dikkere stammen en wurgen zo de "gastboom". Dus deze boom groeit van boven naar beneden.
Weer een uitzicht op een andere plaats.
Met veel bomen die wel 20 meter hoog zijn. En kaarsrecht met relatief dunne stammen.
Soms valt een boom om en moet er plaats worden gemaakt.
Ik maar aanbellen, maar de trol was niet thuis. Dus geen foto van hem, helaas.
De boom vertoont resten van verbrandingen aan de binnenkant. De boom heeft zich echter aangepast aan de branden door een hele dikke bast te ontwikkelen. Zo overleeft hij een brand.
Terug van deze wandelingen lunchen met advocado op brood. Jammie!
En daar komen de watervallen ook weer...
Nog zo'n uitzicht.
Met een rustige poel
Deze waterval heet Kondalilla waterval. Dat betekent in het aboriginals "rushing water".
En dat deed ie. Vallend van zo'n 80 meter hoog.
En zo nu en dan zich splitsend.
Naar beneden gelopen via een heleboel treden.
Afgewisseld door smalle, kronkelige paadjes.
In dit gedeelte waande ik me in het landschap van Avatar, de film. Erg mooi en haast betoverend. Jammer dat je door moet gaan.
Hier een hoela-hoela boom.
Een grote aal (pakweg zo'n 40 cm), kwam eens kijken wie er steeds op het dak van zijn huis liep.
Deze boom had het vermoeide hoofd laten hangen, maar groeide wel gewoon door.
Wilma wilde me eigenlijk wel acherlaten in het bos, maar mocht het niet van de beheerder.
Verder op de route het dorpje Montville, waar deze reuzen mechanische vleermuis hing. Hij zag eruit alsof hij echt kon bewegen. Voordat we een camping opzochten hebben we weer eens een ijsje gegeten. "old british toffee". Zeer lekker.
Hoewel de temperaturen overdag prima zijn, wordt het 's avonds te fris om buiten te zitten. Dus na het eten kruipen we ons hok in. Maar wel liggen er meestal toch vroeg in, omdat we 's morgens al vroeg wakker zijn.
Zaterdag 23 oktober
Wat ik gisteren vergat te vermelden bij de wandelingen is dat zo nu en dan de bossen ook naar Eucalyptus ruiken. Gisteren was dat mee dan andere keren. Ook hing er zo nu en dan een vanilleachtige geur.
Vandaag dus de Blackall route vervolgen.
Als eerste naar lake Baroon. Stijle en bochtige wegen.
Lake Baroon is een stuwmeer, met aan deze kant de overloop.
Hier een varaantype. Ongeveer zo'n 30 à 40 cm groot. Kon hem nog net "snappen".
De rivier waar het water vanaf wordt getapt heet de Obi Obi, dit is een kreek ervan.
Van bovenaf een zicht op een van de nauwe doorgangen.
Op de volgende uitkijk, had ik opeens een bloedzuiger aan mijn been hangen. Om te lopen loopt hij net als een rups.
Het is jammer van de vergezichten. Die zijn erg mooi, maar laten zich niet goed vangen op een foto. Hier weer een waterval(letje) waar gezwommen kon worden.
Verder naar het zuiden zijn de Glashouse mountains. Dit zijn de overblijfsels van een aantal vulkanen. Komt ook niet tot uiting op de foto's, maar ik verzeker jullie, het ziet er mooi uit. Ze heten Glashouse mountains omdat de ontdekker ervan ze op bergen in Engeland vond lijken.
Dit is een wallaby die in het bos leeft. Ook wel de forrest walaby genoemd. Hij wordt niet groter dan zo'n 40 cm. We waren zo gelukkig om er eentje te zien in weer een ander park. Dit is een foto van het informatiecentrum.
Vanavond nog even genoten van een opkomende volle maan. De grootte viel me tegen, maar ik kan me vaag herinneren van de lessen vroeger dat dat op kleinere breedtes altijd is.
Morgen gaan we de Glashouse mountains van dichtbij bekijken en rijden daarna door naar Brisbane. Ik hoop dat we het drooghouden, want de voorspellingen zijn minder.
Deze maansopkomst wil ik ulllie niet onthouden. Op internet opgezocht hoe laat hij zou opkomen, wetende dat het volle maan was. Dus precies op tijd stonden we te kijken. En de richting is duidelijk, want is dat recht tegenover de ondergaande zon. We hadden er zelfs de camping voor uitgezocht.
Hier een kwartiertje later.
zondag 24 oktober
Vandaag dus via de Glashouse Mountains naar Brisbane. Het weer ziet er veelbelovend uit, maar in de verte (boven Brisbane!) hangt al dreigende cumulus. Vooralsnog is het prima weer.
De namen van de bergtoppen zien niet zo interessant, hoewel ik voorzichtig moet zijn, want nu ik weet dat Hof kijkt weet ik al wat voor een reactie zoiets uitlokt!
Vanaf een "outlook" een mooi uitizht op al de glashouse bergen. We staan midden tussen de boomgaarden met macadamia's trouwens. Maar zoals jullie goed hebben opgelet, weten jullie dat er nu geen macadamia's zijn. Onze voorraad begint trouwens aardig te slinken. Heb ook op internet gevonden dat avocado's erg goed zijn tegen het slechte cholesterol, dus wat komen we toch gezond weer terug. Ben trouwens ook op zoek naar iemand met een gaatjestang, want ik heb nu het laatste gaatje van mijn riem in gebruik.
Nog zo'n uitzichtje.
Speciaal voor Eli en Simon deze foto. Ik dacht iets voor jullie visvijver. Maar de verkoper raadde me het af, omdat ze alle vis die hun voor de bek komt opvreten. Deze zagen we overigens op een soort van braderie op weg naar Brisbane. Rare beestjes. Het zijn geen vissen, want ze hebben poten, maar ook zwemvliesjes.
We waren nu eens lekker vroeg op de camping en Wilma leek het een goed idee, om 's middags maar warm te eten, omdat de barbecue dan niet al te bezet zou zijn. Dat klopte dus. Het weer was ook nog prima. Maar de lucht in de verte (nu niet boven Brisbane) bleef dreigend. Op de achtergrond ons "huisje".
We zijn in de loop van de middag de stad ingegaan. Die foto's bewaar ik voor een totaaloverzicht van Brisbane. Ik kan wel vertellen dat we het droog hebben gehouden. Ongeveer een uur geleden (hier 21.00 uur) barstte het echter los. het nodige gerommel op de achtergrond, dus het zal ook wel bliksemen, maar we hebben de gordijnen dicht. In de boom tegenover onze plek zitten trouwens vliegende honden. Van die grote soort vleermuizen, van zo'n 20cm groot.
We wilden hier nog cultureel gaan doen en een voorstelling van Aida boeken, maar de voorstelling is uitverkocht. Dan maar naar André Rieu (ja, je moet toch wat doen hè!), die net de komende twee dagen hier zou optreden. Blijkt hij ziek te zijn.
Special: BRISBANE
(zie week 7)
binnenkort in dit theater.
